Proszę o przeczytanie dzieciom poniższego opowiadania:
Palma daktylowa
Bazie
Bazie i palma
Urszula Kamińska
Nadeszła wiosna. W parku nad stawem rozkwitła wierzba. Jej cienkie gałązki były pełne puchatych bazi, nazywanych kotkami. Dzień był słoneczny i dosyć ciepły jak na połowę marca. Dlatego zaraz po śniadaniu przedszkolaki wybrały się na spacer do parku. Gdy szły drogą nad stawem, zauważyły kwitnącą wierzbę.
– Ojej, ile bazi – zawołał Krzyś.
– A jakie puchate i delikatne! Wyglądają jak małe kotki – dodała Ania, dotykając jednej z nich.
– Może ułamiemy sobie trochę do wazonu? – zaproponował Filip.
– W żadnym wypadku – powiedziała pani. – Pomyślcie, co by było, gdyby każdy, komu się podoba, rwał sobie z parku gałązki?
– Za miesiąc nie byłoby połowy drzewa! A ile powstałoby przy tym zniszczeń – przestrzegła Ala.
Kiedy jednak dzieci wróciły do przedszkola, czekała na nie wyjątkowa niespodzianka! W glinianym wazonie stały świeżutkie gałązki bazi. To pani kucharka przyniosła je z przydomowego ogródka. Rosła w nim bowiem stara wierzba, która jak co roku rozkwitła na wiosnę. Delikatnie, specjalnym sekatorem pani kucharka ucięła z niej trochę gałązek dla przedszkolaków.
– Jakie śliczne te nasze bazie! – ucieszył się Jasiek.
Ania delikatnie przytuliła policzek do wierzbowych kotków i stwierdziła z zadowoleniem:
– Teraz to już naprawdę wiosna zawitała do naszego przedszkola!
– Jeśli chodzi o nasze bazie, to mam pewien plan… – powiedziała pani.
– Jaki? – pytały zaciekawione dzieci.
– Dowiecie się tego jutro po śniadaniu – usłyszały.
Potem były obiad, zabawa, podwieczorek i kolejny dzień w przedszkolu dobiegł końca. Dzieci wychodziły z rodzicami do domu, a bazie odprowadzały je wzrokiem.
– Ale cicho i smętnie się tu zrobiło, a było tak wesoło – odezwała się jedna z nich.
– Zawsze tak jest, kiedy dzieci wracają do domu – odparła rozłożysta palma stojąca na podłodze w dużej brązowej donicy.
Bazie spojrzały w jej kierunku, zdumione, a jedna z nich zapytała z zainteresowaniem:
– Jak się nazywasz, piękna roślino?
– Pierwsze słyszę, że ktoś mnie nie zna! – obruszyła się palma. – Ale nie dziwię się, wyrosłyście dopiero tej wiosny i to na byle wierzbie, więc skąd możecie wiedzieć, kim jestem – prychnęła.
– Jestem palmą daktylową. Pochodzę z ciepłych, egzotycznych krajów. Moje kuzynki rosną w Afryce, Azji, Ameryce, a nawet w Australii. Najstarsze z nich mają po 100 lat, a najwyższe są wysokości dziesięciopiętrowego wieżowca! Do tego kwitną i dają słodkie owoce – daktyle. W gorących krajach ofiarowują ludziom cień i ochłodę. No cóż, przy mnie wypadacie mało ciekawie. – Pewnie teraz zadarłaby nos, gdyby palmy miały nosy…
Wierzbowe kotki słuchały opowieści palmy, a puchate kubraczki aż jeżyły im się ze zdumienia. Słychać było ich pełne podziwu westchnienia:
– Nie dość, że taka piękna i duża, to jeszcze ogromnie pożyteczna…
– I jaka światowa. Kuzynów ma dosłownie wszędzie! Do tego daje słodkie owoce…
Wkrótce bazie trochę posmutniały, bo zaczęły porównywać się z palmą:
– My przy niej jesteśmy nikim. Malutkie, kosmate i w szaroburych kubraczkach… Do czego
mogłybyśmy się przydać ludziom…
Narzekały tak jeszcze przez chwilę, ale wkrótce za oknem pociemniało, na niebo wypłynął księżyc i utulił je do snu. W nocy śniło im się, że zaczynają rosnąć, stają się palmami i wyrastają na nich słodkie daktyle. W sen zapadła także dumna palma. Śniła, że szumi z siostrami w zielonej oazie na gorącej pustyni, gdzie daje cień wędrującym karawanom. Tak naprawdę nigdy nawet nie widziała tych miejsc. Z dalekich krajów pochodziła tylko pestka, z której wyrosła. Może to przez tę tęsknotę bywała samolubna i grymaśna. Minęła noc, a rankiem w przedszkolu znów zaroiło się od dzieci. Po śniadaniu pani rozdała wszystkim kolorowe bibułki, kleje, nożyczki i przedszkolaki robiły wiosenne kwiatki. Powstało ich tyle, że każdy stolik wyglądał jak mała kwitnąca łąka. Gdy kwiatki były już gotowe, pani wyciągnęła z szafki szpulkę cienkiego drutu, drewniane patyczki, wstążeczki oraz pudełko suchych traw i kłosów. A pan dozorca przyniósł kilka gałązek zielonego bukszpanu – ozdobnego krzewu o drobnych lśniących listkach, który rósł w ogródku.
Pani wzięła jeden z patyczków, przyłożyła do niego gałązkę bukszpanu, kwiatek, kłos i zapytała, uśmiechając się tajemniczo:
– Jak myślicie, co będziemy dzisiaj robić?
– Może palmy wielkanocne? – spytał nieśmiało Kuba. – Robiłem je rok temu z dziadkami.
Potrzebne nam były wtedy właśnie takie kijki, bibuła, kłosy i bazie!
– Brawo! Tak. I właśnie do tego wykorzystamy nasze bazie! – Pani się uśmiechnęła.
Wkrótce bazie znalazły się na stolikach w sali, a przedszkolaki z ochotą zabrały się do pracy. Każda palma była piękna i inna od pozostałych, bo wykonana według własnego pomysłu. Jednak wszystkie miały coś wspólnego – srebrzyły się na nich puszyste wierzbowe kotki w szarych kubraczkach, radośnie szczebiocząc:
– Och! To wprost nie do uwierzenia, jak pięknie wyglądamy. I nazywają nas palemkami!
– Jeszcze wczoraj zazdrościłyśmy palmie daktylowej urody i słodkich owoców. A dziś same stałyśmy się piękne i pożyteczne! Nawet pani mówiła, że żadne Święta Wielkanocne nie mogą
się obejść bez palemek.
Po obiedzie palemkami przystrojono sale. Podziwiał je każdy, kto odwiedzał przedszkole,
a na palmę daktylową prawie nie zwracano uwagi. Było jej strasznie przykro, narzekała więc
cicho:
– Kto by pomyślał! Wczoraj szare, niepozorne bazie, a dziś śliczne wielkanocne palemki.
Gwiazdy przedszkola! Miło byłoby się z nimi zaprzyjaźnić. Tylko po co im teraz taka przyjaciółka
jak ja, która jeszcze wczoraj zadzierała nosa? Nawet pani powtarza przedszkolakom, że nie
wolno nikogo lekceważyć! Od wyglądu ważniejsze jest dobre serce…
Smutny głos palmy usłyszały bazie. I wyobraźcie sobie, że od razu zaczęły ją pocieszać:
– Nie martw się, palmo daktylowa! Oczywiście, że będziemy się przyjaźnić. Przecież teraz
jesteśmy z jednej palmowej rodziny. Wczoraj zachowałaś się nieładnie, to fakt… Ale ważne, że
zrozumiałaś swój błąd.
Bazie i palma zaprzyjaźniły się i już zawsze były dla siebie miłe. Kiedy tydzień przed świętami
palemki opuszczały z dziećmi przedszkole, by uczestniczyć w świętach Wielkiej Nocy, palma
daktylowa machała im na pożegnanie wielkimi liśćmi. Stała na tarasie, a jej donicę opasywała
żółta świąteczna wstążka. Wyglądała przepięknie i dostojnie.
Po wysłuchaniu bajki dzieci odpowiadają na pytania do tekstu, np.: Dokąd poszły przedszkolaki na spacer? Jakie kotki zobaczyły podczas spaceru? Na jakim drzewie rosły bazie? Dlaczego
dzieci nie zerwały gałęzi? Jaka niespodzianka czekała na dzieci w przedszkolu? Co wydarzyło się w przedszkolu, gdy wszystkie dzieci poszły do domu? Jak myślisz, jak czuły się bazie po
rozmowie z palmą daktylową? Co stało się następnego dnia? Jak zachowały się bazie w stosunku do palmy daktylowej?
Teraz wykonaj zadanie w książkach:
-Planeta Dzieci cz.3 s.53 Uzupełnij ilustrację nalepkami.
-Planeta Dzieci, Liczenie s.59 – Policz.
A teraz zapraszam do wspólnego śpiewania piosenki „Święta-biją dzwony”, którą już słyszeliście przed Świętami:
Święta – biją dzwony
1. Ciasto pachnie na świątecznym obrusie, obrusie,
wokół stołu się krzątają mamusie, mamusie.
Wszyscy poważni są tego ranka,
niech nas rozśmieszy wesoła pisanka.
Ref:
Święta, święta biją dzwony, każdy dzwon
jak roztańczony, tańczy, tańczy każdy dzwon,
bim bam bom, bim bam bom.
2. Szynka mruga z okrągłego półmiska, półmiska,
tatuś chętnie by z radości zagwizdał, zagwizdał.
Wszyscy poważni są tego ranka,
niech nas rozśmieszy wesoła pisanka.
Ref:
Święta, święta biją dzwony, każdy dzwon
jak roztańczony, tańczy, tańczy każdy dzwon,
bim bam bom, bim bam bom.